Alles draagt er wat aan bij

                                             tot mij dansen de bladeren

en wanneer ik fiets langs de paden

wuiven zelfs de bomen me toe

alles lijkt me toegewijd

en ik leef mee met goede wil

dus zie zoals ik wil kijken

en geniet van wat ik ervan maak

en wanneer ik je benader

en jij daar staat

weten zelfs de straten ervan

alles is ledig, en alles is van ons

gereserveerde stilte…

wie zegt dat de bomen

de wegen, de wind

ja zelfs het donker niet kijken kan?

De spontaniteit

is spontaniteit het best?

nee, niet wanneer de geest door liefde is verpest

en het denken in eeuwige slaap

zodat het hele bewustzijn zich aan realiteit vergaapt

spontaan, mooi voor de bloemen

opdat zij openen als vanzelf

maar mensengeest, doorzichtig denken

losgerukt van wederhelft

spontaan, de vloek van verkeerd moment

zo jij mijn eigen ik niet kent

en geleid wordt door mijn onrust

ben ik het niet die jou straks kust…

Expressie

Schroom niet, een woord te uiten

schroom niet, jezelf te zijn

kom toch tot expressie!

ook al vind je het niet fijn

Wees niet steeds dezelfde

wees niet als een steen

draai niet om de kern

draai der verdomme niet omheen!

En praat niet om het mooie

niet uit principe, niet uit motief

spreek en stel je open

pas dan heb ik je lief

Praat zonder emotie

stort je woorden in een gat

ik hou ervan naar je te kijken

dus praat over ‘weet ik wat’

Doe het vanuit een ledigheid

en niet vanuit een doel

pas dan kan ik begrijpen

hoe jij van binnen voelt

Want wat je zegt, is nutteloos

het zit niet in de woorden

het zit ‘m in die overgave

in liefde weg te smoren

Zonder fouten

al was ik een mens zonder fouten

ja kon ik dat maar zijn

dan deed ik overal goed aan

en niets deed dan nog pijn

verdriet was dan een vreemde

en spijt, is dat een vrucht?

zie hier, ik ben erachter

en slaak een diepe zucht

al was ik een mens zonder fouten

genietend van elk nieuw doel

niet wetend dat pijn is om te leren

en de schepper is van nieuw gevoel

gevoelloos door het leven zweven

alles leek dan even mooi

fluitend op mijn eigen stokje

in een grote gouden kooi

al was ik een mens zonder fouten

en alles ging vanzelf goed

dan was ik een zwak en zielig wezen

zonder vechtlust, zonder moed

zelfs geen notie van emotie

wat zou dat toch zonde zijn

                                voor een wereld die zo groot is

   en toch daarin, de beleving zo klein

Geen volmaaktheid uit de zinnen

We communiceren

maar zonder die verliefde blik

koud

als een eerste ontmoeting

met tekst

die het gemis wegvaagt

en toch

een leeg iets blijft over

geen toegevoegde waarde meer

logica zoekend achter onzin

-steeds dieper reikt mijn woordenschat

steeds verder het gelijk-

                                                 al mijn woorden waren grepen

bedoeld om je te kunnen zien

verspeelde nachten in gedachten

vloeien langzaam weg

wanneer jij zegt

misschien…

vroeger

het waait.., zaden dansen rond mijn voorwiel
ik kijk ernaar terwijl ik fiets, op weg naar school

ik adem de frisheid in, die zonder dat ik het weet
mijn gedachten koestert, voor wat leven voor mij in petto heeft

daar moet ik zijn, ik zie hem al, dat oude gebouw
en dat eeuwige geschreeuw in de verte

ben nu nog hier, ik fiets, en verwonder me over de bomen,
de vogels en het leven in de sloot.

ik zoek de rust, 
die heerlijke rust

Om van haar te houden…

~

moet ik de kraai verstaan, daar eenzaam op het hek

hij kijkt wat rond en krast zo nu en dan een loze schreeuw

de kop scheef kijkend, alsof je praat met een doofstomme

die onverhoopt verwachtte dat zijn punt gemaakt is

~ 

Piraat

~

te lang gewacht op echte liefde
ben te hongerig dan voor de seks alleen
de vrijheid gewend, mij zul je moeten delen
al spreek ik harde woorden, toch ben ik niet van steen

ben een piraat in mijn onderste lagen
mijn glurend oog speurt de kusten af
toch zal ik niet buigen voor de liefde
al beknelt haar greep me tot in het graf

wanneer de lusten het smachtend oog ontwijken
gaat de zonde altijd voor de buit
zoals iedere man aan boord kapot gaat
van elke dag weer scheepsbeschuit

kloof de randen van mijn nagels

barstende honger streelt het lijdend hart

zoals de pijn van het moeten vergeten

je kijk op de wereld verward

zie de muizen ruziën op het dek

geen kaas, geen vreten, alleen de wijnen

die zoete spijzen voor de ziel, zetten ons

ijlend in de wind, doen gedachten verdwijnen

langzaam wordt mijn wereld vaag

denk niet meer aan morgen, niet meer aan jou

zie een grote windhoos komen, en besef nog even

         het was het leven, waar ik zoveel van hou

          ~

Hellewicht

ze oogt eerlijk, schrijft haar schoneschijn op pamfletten

glipt door kieren vlucht weg in donker gure stegen

staat plotsklaps voor je neus, waar ze vriendelijk en verlegen

vleit, met duivelse vakkundigheid, niet tegen te verzetten

verleiding is haar slinkse troef, ze werpt haar loense blikken

geleerd uit handboek hekserij, zoals ze vaak rond hete brei

voetenstampend en gekrijs, in haar gegorgel dreigt te stikken

terwijl de kraaien in de bomen van het schouwspel schrikken

heeft in liefkozende duisternis menig bezemsteel versleten

levert streken met akelig gelach, geen last van een geweten

maar ’s morgens verandert plots haar duister silhouet

in zo’n aantrekkelijk portret, dat kun je niet vergeten

slachtoffers gekweld, terug in haar krakerig krot, waar de kat

verhongert toekijkt hoe ze geniepig handen wrijft

zo zal ze blijven genieten totdat haar oude lijf verstijfd

van de weet aan hen die lijden daar die pijn nog lang beklijft 

 

Achter de knoppen

~

emotie.., vereeuwigd op het wit papier

de poging die je doet om te vergeten

is het wezen dat overloopt van leven

een schichtig, toch vrijgevochten dier

Amsterlveenseweg

ik dwaal rond, zoek mijzelf terug

in het betonnen rijk van wild geraas

geen spoor ik sta alleen

hoor slechts de stemmen galmen

achter de geluidsmuur razen auto's af en aan

even wordt alles stil

het water schittert, kijk naar de grond

zie mijn zwarte zelf, en fleur op

want de lentemaanden rond middaguur

is mijn schaduw op z'n stoerst